Na początku grudnia odbyła się kolejna gala KSW, była to już 25 gala. Tym razem miastem gospodarzem imprezy był Wrocław. Miałem przyjemność bycia na tej gali i udało się nabyć naprawdę dobre bilety biorąc pod uwagę ich cenę. Wraz z grupą znajomych siedziałem na pierwszych rzędach skosu, tuż zaraz za miejscami na płycie bowiem z doświadczenia wiem, iż na płycie jedynym plusem jest potencjalna bliskość zawodników i ciekawych gości, natomiast sama widoczność jest średnia. Wnętrzem hali stulecia byłem nieco rozczarowany – widać było jej swego rodzaju dawną myśl architektoniczną, nie mniej jednak organizatorzy podczas oficjalnego rozpoczęcia gali, wycisnęli z niej totalne maksimum. Oprawę muzyczną uważam za jedną z lepszych a w pamięć zapadło mi najbardziej przedstawienie Virgila Zwickera, którego indiańskie pochodzenie i podrygiwanie niczym w transie obrzędów tej kultury, doskonale wkomponowało się w rytm muzyki otwarcia. Na gali pojawiły się walki tzw. undercard’u i należy uznać je za udane, w moim odczuciu zwłaszcza pojedynek Roberta Radomskiego i Rafała Błachuty, a dokładniej poddanie rozstrzygające walkę – na KSW nigdy takiego nie widziałem. Nie chcąc opisywać wszystkich starć, przejdę do walki Kamila Walusia i Oli Thompsona, po której nieco straciłem wiarę w Polaka, bo mimo chęci, nieporadność jaką wykazał w parterze, była porażająca. Osobiście szkoda mi było Krzysztofa Kułaka, widać było, że porażka bardzo go załamała. Walką wieczoru, był rewanż Mameda z Sakuraiem, który jak dla mnie nie powinien się odbyć chyba, że dużo dużo wcześniej, bowiem zestawianie zawodnika z top10 z innym z top300 nie ma sensu. Skończył się tak jak było do przewidzenia. Nie porządku było jednak lansowanie tego starcia jak niezwykle oczekiwane przez kibiców… o jakich kibicach tu mowa? Nie mam pojęcia. Na koniec dodam, że niewątpliwie fanym aspektem tej gali, było poznanie Łukasz Jurkowskiego i Andrzeja Janisza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz